Χαλκίδα (απόσπασμα)  Δημήτρης Μυταράς

Οι τόποι έχουν πολλά πρόσωπα όσα και οι άνθρωποι που τους γνωρίζουν. Για μένα που έλειπα πολλά χρόνια, η Χαλκίδα είναι εκείνη η πόλη που τριγυρνούσα ξυπόλυτος τα καλοκαίρια, γνωρίζοντας όλες τις πέτρες της γειτονιάς μου. Γνώριζα ένα ένα τα μικρά πεύκα του Καράμπαμπα και πίστευα ότι όλες οι πόλεις του κόσμου μοιάζουν, με τις χειροκίνητες γέφυρες τους να ανοιγοκλείνουν καθημερινά και τη θάλασσα να τρέχει πάνω κάτω, ατελείωτα, με τις δεκάδες μικρές βάρκες ν’ ανεβοκατεβαίνουν επιδέξια  στα ορμητικά νερά, ψαρεύοντας γοφάρια, συναγρίδες κι άλλα περαστικά ψάρια. Όλες οι πόλεις του κόσμου έχουν μία σειρά καφενεδάκια στην παραλία, με τεράστια δέντρα και την άσφαλτο μόνιμα κατεστραμμένη με χαραγματιές σαν ρυτίδες που καθημερινά βαθαίνουν.

Ατέλειωτα μικρά λιμανάκια το καθένα με χαρακτήρα και φυσιογνωμία, με γνώριμη αμμουδιά και πιο γνώριμο βυθό, από τη γέφυρα μέχρι το φάρο στην άκρη της πόλης κι από τη γέφυρα μέχρι τον Άγιο-Μηνά.

Καθημερινά, πλήθος καΐκια, στο πλάι της προκυμαίας, αδειάζουν τα ψάρια στις κασέλες κaι οι θόρυβοι φτάνουν μέχρι το κρηπίδωμα, εκεί που στέκει το κόκκινο σπίτι του Μάλλιου.

Από κάτω, στα βράχια, αναγνωρίζω τον εαυτό μου, βουτηγμένο ως τα γόνατα στα νερά, με δεκάδες άλλους πιτισρίκους να ψαρεύουνε με τα χέρια τις γαρίδες, που στέκονται ακίνητες ώσπου να χαθούν απ’τα μάτια μας με ταχύτητητα αστραπής.

………………… 

Η Χαλκίδα που θυμάμαι δεν έμοιαζε με τίποτα. Τώρα μοιάζει σαν όλες τις πόλεις του κόσμου.

(Δημήτρης Μυταράς, Μη μιλάς πολύ για τέχνη (απόσπασμα). Καστανιώτης, Αθήνα 1989, σ. 72-74)

Ψηφιακό Αρχείο ΕΡΤ -ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ- Δημήτρης Μυταράς (1994)